Znowu tęsknię za pustynią. Nie tyle za ciszą, czy samotnością co za wyjściem poza zgiełk, powierzchowność, przeciętność. Mam dosyć bylejakości w relacjach. Mam dosyć spotkań, które boją się być głębokie, dosyć przyjaźni, które nie są do końca autentyczne i szczere. Dosyć iluzji i wyobrażeń.
Tęsknię za tym co prawdziwe, co angażuje się całe, nie jest obojętne. Nie jest letnie, ale właśnie zimne albo gorące. Szukam w ludziach i sobie tej odwagi, która pozwala być do końca sobą, bez zakładania masek, dopasowywania się do jakiejś roli czy wizerunku. Szukam spotkań w których przestajemy udawać kogoś kim nie jesteśmy. Szukam głębi…